Wat denk je dat beter werkt? Lange trainingssessies van meerdere dagen of juist korte sessies met opdrachten er tussen door? Veel mensen verkeren in de veronderstelling dat die lange sessies meer zoden aan de dijk zetten. Maar is dat wel zo?

Een ervaren trainer vertelde me ooit:

“Je kan trainen vergelijken met het vullen van een glas water. Om water in het glas te gieten moet je het glas eerst rechtop zetten. Daarna kan je beginnen met het glas te vullen. Zo gaat het ook bij trainingen. Eerst moet je de mensen ‘mee zien te krijgen’ (het glas rechtop zetten) en dan kan je beginnen met de échte training (het glas vullen).”

Hij pauzeerde even en ging toen verder met:

“Maar wat er vervolgens vaak gebeurt is dat men als het ware water in het glas blijft gieten totdat het al helemaal vol is en ook daarna gaat men gewoon verder. De boel loopt over. Daarmee schiet je je doel totaal voorbij. Gevolg? Er blijft weinig tot niks hangen!”

Zelf heb ik vroeger ook trainingen van enkele dagen gegeven. Je kent dat wel. Lekker de hele dag in een of ander conferentiecentrum en samen aan de slag. Vervolgens hangen de deelnemers tot laat in de avond (of de vroege uurtjes) aan de bar en zijn ze de volgende dag niet meer vooruit te branden.

Daar ben ik mee gestopt. Het is niet effectief. Na drie dagen is het spreekwoordelijke glas zo vaak overgelopen dat er niets meer blijft hangen bij de deelnemers. Dat gebeurt trouwens ook zonder die glazen in de avonduren. Vaak is één dag al aan de lange kant.

Wat wij over het hoofd zien?

Kennelijk zijn wij een beetje blind voor het feit dat mensen slechts een beperkte hoeveelheid informatie kunt opnemen. Daar komt nog iets anders om de hoek kijken. Verkooptrainingen draaien slechts gedeeltelijk om kennisoverdracht. De component ‘vaardigheid’ is uiteraard veel belangrijker.

Vaardigheden leer je over het algemeen niet in een korte tijd. Daar moet je langer mee bezig zijn. En dan bedoel ik uiteraard niet langer in het trainingszaaltje, maar vlieguren in de praktijk maken.

Meer effect met korte sessies

Het bezwaar van langdurige trainingen is dus dat er relatief weinig blijft hangen. Zelf geloof ik veel meer in meerdere korte sessies en dan in de praktijk toepassen wat men heeft geleerd. Een beetje volgens het bekende Kaizen-model. Kaizen staat voor:

“In kleine stapjes grote vooruitgang boeken.”

Jaren geleden vond ik mezelf te zwaar en besloot te gaan ‘joggen’. Nou ja, ik kocht een trainingspak en een paar schoenen. Het duurde nog wel even voordat ik mijn voornemen ook werkelijk in de praktijk bracht. Op een dag vroegen kennissen me:

“Ga je mee een paar rondjes in het park hardlopen?”

Ik liet me niet kennen en ging mee. Na afloop was ik volledig gesloopt. Ik kon vrijwel geen stap meer verzetten. Weer gingen de hardloopspulletjes voor onbepaalde tijd de kast in. Totdat iemand me adviseerde om eens een boekje over hardlopen te kopen.

De auteur stelde voor om te beginnen met een minuutje hardlopen en dan een paar minuutjes wandelen en dan weer een minuutje hardlopen. De gedachte is om de wandelpauzes na verloop van tijd geleidelijk in te korten.

Al vrij snel kon ik tien minuten hardlopen en daarna steeds langer en verder. Uiteindelijk rende ik drie jaar later een marathon en ben ik nog steeds super trots op mijn tijd: 2 uur 54 minuten en 53 seconden. En ik meen 127e bij het Nederlands Kampioenschap.

Zonder het te weten had ik het Kaizen-systeem toegepast. Dat adviseert om kleine stapjes te maken. Vele kleintjes maken samen één hele grote. De grap is dat die kleine stapjes weinig stress geven. Terwijl die grote stappen ontzettend stressvol kunnen zijn.

Dat geldt voor hardlopen, maar ook voor iemand die bijvoorbeeld begint met telefonische acquisitie. Vaak blokken deze mensen een dagdeel (of zelfs een hele dag) in hun agenda en zetten het dan op een bellen. Dat geeft uiteraard veel meer stress dan beginnen met één telefoongesprek en de week er na met twee. Maar de kans dat iemand het met die kleine stapjes volhoud is veel groter. Want hoe gaat op het op zo’n ‘blokdag’? Bij velen gieren de zenuwen door hun lichaam. Ze gaan bellen en het ene na het andere gesprek mislukt. Aardige kans dat ze er de brui aan geven en bij zichzelf denken:

“Dat nooit weer!”

Precies zoals ik me voelde na die paar rondjes hardlopen (of was het strompelen) rond het park. Je voelt jezelf een mislukkeling. Dat is bepaald geen aanmoediging om verder te gaan. Ik hoop dat het idee duidelijk is: leren in relatief kleine stappen is een stuk gemakkelijker dan de grote stappen snel thuis methode.

Kleine hapklare brokken

Terug naar de lengte van trainingen. Het opnamevermogen van mensen is beperkt. Als je in een korte sessie iets leert is de kans veel groter dat wat je hebt geleerd ook blijft hangen. Vervolgens ga je er in de praktijk direct mee aan de slag. Ook dat is makkelijker als je op slechts een beperkt aantal dingen hoeft te letten en niet alles tegelijk aanpakt.

Op deze manier geef ik tegenwoordig veel online trainingen. We zijn dan een uurtje met elkaar bezig en behandelen en oefenen een beperkt deel van de lesstof. Vervolgens krijgt de trainee een opdracht mee en gaat er in de praktijk mee aan de slag. Een week later komen we virtueel weer bij elkaar en zetten een volgende stap. Op die manier leer je in een week of vijf heel wat nieuwe vaardigheden aan. Veel meer dan je in één dag zou leren. Want met zo’n dag is de kans groot dat je veel vergeet en ook lang niet alles grondig kan oefenen.

---